WIETNAM 2 - ślady kapitalizmu.

                              Do Sajgonu ( Dzisiaj Ho Chi Minh) przylatujemy wieczorem. Jest ciepło, ale przyjemnie: nie więcej niż 30 stopni  Jedziemy do hotelu REX, w którym spędzimy najbliższy tydzień. Szczęśliwie okazuje się, że nasz hotel jest blisko centrum miasta. Czuję też, ze w porównaniu do Hanoi jestem w trochę innym świecie: W hotelu panuje atmosfera jak w Europie: klient jest najważniejszy.

                             Dostaję pokój. Jest klimatyzacja. Oddycham z ulgą. Po odświeżeniu idę na kolację, zaproszony przez moich wietnamskich partnerów biznesowych. Restauracja hotelowa w odróżnieniu od tego co widziałem na północy kraju, jest w eleganckim  stylu europejsko-orientalnym, której kulinarne zapachy pobudzają nasz apetyt. Siadamy przy eleganckim stoliku. Kelnerka podaje menu. Wietnamscy przyjaciele wybierają potrawy. W końcu najlepiej wiedzą co Europejczycy lubią najbardziej. Oczywiście okazuje się, że ich wybór jest perfekcyjny.
                             Pierwszy raz w życiu mam możliwość zjedzenia zupy z legendarnym lotosem, a właściwie z jego owocami. Podobno mają moc afrodyzjaku. Zjadam z apetytem. Na stole leżą przystawki: różne sałatki i mięsiwa i mnóstwo różnokolorowego ryżu. Wśród nich widzę coś podobnego do kurzych udek, doskonale znanych z Polski. Mój znajomy zachęca mnie do spróbowania, twierdząc, że to rzeczywiście są udka, ale żabie. W tym momencie kojarzę nagle, że te odgłosy szczekających żab, które słyszałem w Hanoi, musiały być świadectwem ich dużych rozmiarów. Drugie danie okazuje się prawdziwą ucztą podniebienia: kelnerka przynosi nam wspaniale wyglądające langusty (takie 10 razy większe raki znane z Polski) wraz z zestawem narzędzi do ich jedzenia. Jemy to wspaniałe białe mięso, krusząc pancerze krabów. Smaku tego wspaniałego mięsa na pewno nigdy nie zapomnę. Cudowny wieczór dzięki moim przyjaciołom.
                           Muszę się przyznać, że wcześniej trochę bałem się tego, jak posługiwać się pałeczkami do jedzenia w restauracji tak żeby nie przynieść sobie wstydu. Dzięki moim wietnamskim przyjaciołom przeszedłem szybki kurs posługiwania się tymi nietypowymi sztućcami. Udało się! Do tego stopnia, że nawet mogłem zjeść pałeczkami zupę.

  Następny dzień. Wysoka temperatura: 45 stopni, Jedziemy na oficjalne spotkanie z partnerami handlowymi. Zakładam eleganckie ciemne ubranie. Wsiadam do samochodu z klimatyzacją. Jedziemy. Wysiadamy przed siedzibą Firmy. Kilka kroków do wejścia. Wchodzimy witani przez przedstawicieli współpracującej z nami Firmy. Tknięty nagłym przeczuciem, spoglądam w dół na moje spodnie. Niespodzianka: moje spodnie całkowicie straciły kanty. To efekt tropikalnej temperatury i wszechobecnej wilgoci. Negocjacje prowadziłem ze świadomością tego, że jestem postrzegany jako gość w rurkach.
                           Po wyczerpującym dniu wieczorem wracamy do hotelu. Obowiązkowe odświeżenie w naszych pokojach. Decydujemy się na zwiedzanie hotelu. Kelner proponuje nam wjazd windą na najwyższe piętro i skorzystanie z basenu. Na dachu hotelu, pod rozgwieżdżonym niebem wybudowany jest pięknie oświetlony basen o wymiarach około 20x10 metrów. Wśród tropikalnej roślinności pełno uroczych stolików czekających na klientów. Siadamy. Zamawiamy europejskie piwo. Idziemy popływać w basenie. Jest wspaniale. Kelner proponuje nam wietnamską wódkę: „Lemojkę”. Próbujemy tej atrakcji. Jest smaczna i wytrawnie cytrynowa. Tego wieczoru kąpiele w basenie nie miały końca.

WENECJA - miasto zakochanych.

             Wenecja – jedno z najbardziej znanych miast w Europie i na całym świecie. Świadczy o tym fakt, iż turyści  przyjeżdżający do Włoch niejednokrotnie za podstawowy cel zwiedzania obierają sobie właśnie to miasto. Jest niezwykłe z kilku względów. Po pierwsze położone jest ono na 118 wysepkach, połączonych ze sobą aż 400 mostami wybudowanymi na drewnianych palach. Dlatego zwiedzając miasto, mamy wrażenie że unosi się ono na wodzie.

Plac św. Marka.

             Po drugie miasto ma szczególny charakter. Nie ma tu typowych ulic a więc i ruchu samochodowego. Dlatego też miasto przemierza się pieszo. Jest tu taki gąszcz uliczek, że czasem można stracić orientację, gdzie się znajdujemy. Nawet mając plan miasta, czasem trudno uwierzyć, że większe uliczki po prostu się kończą, a te mniejsze prowadzą do wielkich placów czy budowli. Miasto było kiedyś symbolem potęgi handlowej i militarnej. Zadziwiało olśniewającym pięknem, kiedy to bogaci Wenecjanie prześcigali się w budowaniu coraz piękniejszych i świadczących o ich zamożności pałaców.

Wenecka "Ulica".

            Do najbardziej znanych budowli można zaliczyć pałac „Ca` d`Oro” , położony w dzielnicy Cannaregio nad Kanałem Grande. Jest dziełem wielu projektantów. Wzniesiony w XV w miał wielu właścicieli. W miarę upływu lat przechodził z rąk do rąk, czego efektem jest wiele zmian architektonicznych, w tym zdobnictwa. Mimo, iż w wielu miejscach nie jest już pokryty złotem czy innymi cennymi materiałami, to i tak robi piorunujące wrażenie. Obecnie mieści się tam muzeum.

              Plac św. Marka można spokojnie uznać za centrum i serce Wenecji. Plac codziennie zapełniony jest turystami. Wielu z nich oddaje się przyjemności karmienia gołębi, których jest tutaj mnóstwo. W dawnych czasach był symbolem potęgi miasta. Dziś jest wspaniałym miejscem podziwianym przez turystów z całego Świata. Wokół Placu jest wiele kawiarni, gdzie można sobie wypić nie tylko espresso. Są tutaj banki, różne sklepy, butiki czy restauracje.

             Na placu jest również Bazylika św. Marka. Niepowtarzalna bryła dobitnie świadczy o tym, że zamierzeniem jej protoplastów: architektów i budowniczych było stworzenie budowli, która swoim pięknem zadziwi cały Świat.
             Do najbardziej znanych i najpiękniejszych weneckich zabytków musimy zaliczyć Pałac Dożów z XIV w. Był on miejscem, z którego władzę sprawowali ówcześni władcy. Mimo, iż przy jego wznoszeniu wykorzystano dużo ciężkich płyt marmuru, Pałac wygląda filigranowo. Pomimo tego robi majestatyczne wrażenie. Pod pałacem znajdują się lochy, gdzie byli zamykani więźniowie.

            Mimo, upływu siedmiu wieków historii, miasto ciągle lśni nie tylko minionym pięknem. Nadal jest wspaniałym miejscem dla zakochanych, ściągających tutaj z całego świata. Piękne małe mostki, wąskie uliczki wzdłuż kanałów i ławeczki na których można przysiąść - to wszystko sprzyja zakochanym, pozwalając im zapomnieć o całym świecie. Najbardziej romantyczny nastrój tworzą spacery przepięknymi i malowniczymi kanałami, kiedy płynąc gondolą z ukochaną osobą witamy zachodzące słońce, delikatnie odbijające w wodzie swój gasnący blask.

           Można więc śmiało stwierdzić, iż Wenecja to nie tylko nietypowe i jedyne w swoim rodzaju miasto, ale także bardzo piękne i zachwycające miejsce. Można się w nim równie łatwo zakochać jak i zgubić, a jednak nikt się tym nie przejmuje.

Autor artykułu: Artur Kosiewicz
 Najlepsze podróże: LONDYN - moja pierwsza podróż na Zachód.

WIETNAM – egzotyka Azji.

                   Do stolicy Wietnamu Hanoi przylatuję późnym wieczorem w miesiącu czerwcu. Na lotnisku sprawna odprawa celna. Przyjeżdżam do hotelu nad jeziorem. Jest przyjemnie gorąco. Dostaję pokój. Zmęczony podróżą chcę pójść spać. Przed zaśnięciem dostrzegam nad łóżkiem coś zwisającego z sufitu, Trochę zaniepokojony, sprawdzam i widzę, że to muślinowa(?) moskitiera. Po zastanowieniu dochodzę do wniosku, że chyba to standard w tym egzotycznym kraju. Wiedziony instynktem rozkładam moskitierę wokół łóżka i zasypiam. Rano, okazało się, że to był świetny pomysł - po przebudzeniu spoglądam w górę na moją osłonę i widzę setki robaków uwięzionych w oczkach moskitiery. Jak się dowiedziałem później, niektóre z tych owadów rażą prądem, pozostawiając ślady na ciele człowieka.

                   Po kiepskim śniadaniu w hotelu czas na zwiedzanie Stolicy. I tu szok. To nie ma nic wspólnego z naszą ukochaną Europą. Ulicami pędzą tysiące rowerzystów, rikszy, motorków. Okazuje się, że musimy szybko nauczyć się żyć w nowych warunkach. Jak pokonać ulicę na zielonym świetle i nie dać się zabić?. Idę dalej i widzę restaurację. Reklamy zachęcają do wejścia. Wchodzę, siadam przy stoliku. Podchodzi kelner i proponuje najlepsze danie: pieczonego psa. Widząc zdziwienie w moich oczach wyjaśnia łamanym angielskim, że mięso jest wyjątkowo miękkie i kruche, ponieważ dochowany został rytuał obijania psa przed jego zabiciem. Zszokowany, zamawiam podwójną porcję ryżu z warzywami.
            

                      Dalej standard globtrotera: zwiedzam Mauzoleum Ho Chi Minha i Cesarską Cytadelę. Czas niestety mija szybko i muszę wracać do hotelu. Po wejściu do pokoju słyszę nieprawdopodobny i ciągły hałas: przerażające szczekanie psów. Idę do recepcji, pytam co się dzieje. Okazuje się, że to nie szczekot psów a jedynie rechot wietnamskich żab. Postanawiam sprawdzić to później. Następnego dnia muszę lecieć na południe Wietnamu do Sajgonu (obecnie Ho Chi Minh), byłej Stolicy Wietnamu Południowego.

ROSJA – moje refleksje.

            Rosjanie nie mieszkają jedynie w swoim, ciągnącym się tysiące kilometrów wielkim kraju. Żyją i pracują w większości państw byłego Związku Radzieckiego, co jest całkowicie zrozumiałe. Jednak dzisiaj duże skupiska tej narodowości można znaleźć w krajach Unii Europejskiej, czy też o wiele dalej. Znaczące diaspory istnieją w USA, Kanadzie czy Brazylii. Szacuje się, że na świecie żyje 150 milionów Rosjan, w tym 20% poza swoim ojczystym krajem. Większa część Rosjan wyznaje prawosławie. Język rosyjski jest najbardziej popularnym językiem słowiańskim.
            Rosjanie – jeśli chodzi o wygląd – mają swoje charakterystyczne cechy. Ich skóra, włosy i oczy są jaśniejsze, niż u Europejczyków. Mają też rzadsze brwi i brody. Kuchnia rosyjska jest bogata i smaczna, dlatego szanowana na całym świecie. Ponieważ w wielu częściach tego olbrzymiego kraju panuje surowy klimat, jego mieszkańcy jedzą dużo mięsa, ryb, drobiu, dziczyzny. Bardzo popularne w Rosji są kaloryczne zupy takie jak solianka czy borszcz. Południowa część kraju jest urodzajna we wszelkiego rodzaju zboża, co powoduje, że w Rosji jest szeroki wybór pieczywa... i co najważniejsze – wiele rodzajów piwa i wódki.
            Przejdźmy jednak do ciekawszych aspektów dotyczących Rosjan. W Europie panuje ogólne przekonanie, że w Rosji wypija się morze wódki rocznie, że mieszkańcy są wiecznie pijani i że jest to ich cecha narodowa. To wcale nie musi być prawdą, pomimo tego, że badania przeprowadzone przez WHO pokazały, że Rosjanie piją więcej niż Polacy.

           Myślę, że dlatego większa część Europy patrzy na Rosjan jak na ludzi o mocnych głowach. Stąd  wzięły się wszystkie kawały i legendy na ich temat. Chyba nikt tego nie wie, ale można by się tu pokusić o pewną teorię. Może to wszystko dlatego, że zdecydowaną część wypijanego przez nich alkoholu spożywa się w postaci wódki a nie piwa czy wina. Może to dlatego, że większość Rosjan traktuje picie wódki, jak rytuał. Mało jest Rosjan, którzy piją wódkę bez tzw. „zagrychy”. Rosjanie nie piją wódki z sokiem, jak to jest przyjęte w Polsce. Nawet w niesprzyjających warunkach każdy Rosjanin zawsze znajdzie coś, co polepszy smak i ułatwi picie alkoholu, choćby miał to być tylko ciemny chleb. Każdy dorastający tu człowiek uczy się, jak się pije i z czym się pije. Jedzenie towarzyszące piciu jest wręcz obowiązkowe i dlatego rosjanie mogą wypić więcej, niż inni. Bardzo szanuje się tradycję wyrobu tzw. „bimbru”.
           Pisząc to wszystko, chciałbym zdementować pogłoski, iż Rosjanie są narodem pijącym na umór. Ba, nawet więcej – są narodem który bardzo dobrze wie, gdzie się pije, co się pije i w jaki sposób.
           Mimo spożywanego alkoholu, mało Rosjan po kilku głębszych staje się agresywna. Nawiązując do agresji, przestępczość w Rosji mimo wielu opinii i przesłanek nie jest wysoka, a na pewno nie wyższa niż w Polsce. Co prawda pod względem ilości przestępstw Rosja nas wyprzedza, jednak musimy pamiętać, że społeczeństwo rosyjskie jest nieporównywalnie większe od naszego.
           Poświęciłem czas na ten artykuł, gdyż chciałem trochę wam przybliżyć, jak to jest z Rosjanami. Wielu z was zapewne ma negatywny stosunek do tego co Rosyjskie, ale w miarę wgłębiania się w to jacy oni naprawdę są, spróbujcie ich polubić. Tak samo jak w Polsce – są czarne owce i są ludzie prawi. Na pewno jest wielu Rosjan, którzy zasługują na wasze dobre zdanie, czy wręcz szacunek  – dlatego nie oceniajmy ich jednym znanym nam słowem – „Ruscy”. Spróbujmy wymazać z pamięci przeszłość, spróbujmy przekonać się do nich i polubić ich zalety, przymykając oko na wady, które przecież pozostają częścią każdego narodu.

Autor artykułu: Artur Kosiewicz

AFGANISTAN - najtrudniejsza podróż (2)

                Dużym plusem hotelu w Kabulu było to, że w holu na stolikach zawsze czekały na mnie pyszne, prażone, solone orzeszki pistacjowe. Zjadałem ich straszne ilości i to pomimo ostrzeżeń pracowników naszej Ambasady, a także członków miejscowej Misji ONZ. Dotyczyły one łatwości nabawienia się zakażeń jelitowych, ameby czy jeszcze gorszych przypadłości. W efekcie tego straszenia prawie przestałem korzystać z restauracji hotelowej i zacząłem pić wyłącznie butelkowaną wodę mineralną. Na moje posiłki (poza pistacjami) składały się duże ilości cudownie słodkich mandarynek typu klementynka sprzedawanych wszędzie na ulicach miasta. Zakupy normalnej żywności robiłem wyłącznie w sklepiku przy naszej Ambasadzie.

              To był w miarę ciepły luty, ale nie zapomnę dwóch rzeczy: rdzawego koloru ziemi afgańskiej (podobny widziałem tylko na Kubie) i niesamowitej ilości kurzu czy raczej pyłu na trawnikach. Wystarczyło zrobić 3 kroki na trawniku i czarne buty nadawały się do czyszczenia.

                     Bardzo lubiłem chodzić po bazarze, na którym Afgańczycy robili codzienne zakupy. Koloryt bazaru jest niepowtarzalny: klienci ubrani na muzułmańską modłę w szatach głównie białego koloru z zakrytymi głowami. Kobiet afgańskich nie widzi się zupełnie. Są całkowicie zakwefione, czasem dostrzega się tylko błysk ich oczu. Można tam niedrogo kupić piękne cynowe, mosiężne, czy nawet srebrne misy i dzbany. Niektóre o wielkiej wartości historycznej. Można tanio kupić błamy karakułowe czy tzw. „Łapki”. Można też kupić drobne, nietypowe pamiątki z tego regionu świata. Zakupy robiłem z wyjątkową przyjemnością. Dopiero później dowiedziałem się jakie to było niebezpieczne...
              Okazało się, że w Afganistanie partyzanci wyznaczyli cenę 200 $ za głowę każdego blondyna. Kiedy się o tym dowiedziałem, byłem w szoku – przecież też byłem blondynem!
             Szczęśliwie następnego dnia wracałem do Warszawy cały i zdrowy. Tak zakończyła się moja najbardziej ryzykowna podróż mojego życia.

AFGANISTAN - najtrudniejsza podróż (1)

                  Moja przygoda z Afganistanem miała miejsce w 1988 roku. Kraj w tym okresie był całkowicie kontrolowany przez Rosjan. Byłem młody i nie zdawałem sobie sprawy z tego, jaka to niebezpieczna wyprawa. Moim zadaniem było  dostarczenie darów polskiego rzemiosła dla narodu afgańskiego. Nerwowo zrobiło się tuż po starcie z Okęcia, kiedy dowiedzieliśmy się, że odbywamy testowy rejs po generalnym remoncie naszego samolotu.
                 OK. Wlatujemy w obszar powietrzny Afganistanu. To co widzimy z okien samolotu nie wygląda zachęcająco. Szczyty ośnieżonych pasm górskich. Wszędzie jak okiem sięgnąć góry. Zbliżamy się do jego stolicy, Kabulu. Z okien samolotu widzimy dalej  tylko szczyty gór. Piloci przygotowują się do lądowania. Zaczynam się niepokoić: jak tu można wylądować, gdzie jest lotnisko?
                 Piloci wyjaśniają nam, że lotnisko w Kabulu położone jest wśród gór w kotlinie i żeby tam dotrzeć, trzeba stopniowo tracić wysokość samolotu krążąc wewnątrz masywów górskich. To wyjaśnienie na chwilę nas uspokaja.
                 Nagle, bez jakichkolwiek uprzedzeń, z obu stron naszego samolotu słyszymy przez okna wybuchy i widzimy białe światła sylwestrowych rac. Jak to możliwe, przecież Sylwester był półtora miesiąca temu (przynajmniej w Polsce).

                 Okazuje się, że to obsługa lotniska wystrzeliwuje te aluminiowe płonące, gorące race zabezpieczając nasz samolot przed  partyzantami rozmieszczonymi w otaczających nas górach i usiłującymi zestrzelić każdy lądujący w Kabulu samolot.
                OK. Lądujemy szczęśliwie w Kabulu. Przez okna samolotu widzimy na płycie lotniska długi szereg czegoś co przypomina trumny. Później dowiadujemy się, że to rzeczywiście trumny Rosjan poległych w Afganistanie.

              OK. Przyjeżdżamy z lotniska do hotelu. Nowy szok: Przed wejściem do hotelu stoi radziecki żołnierz uzbrojony w AK 47.Wpuszcza nas. Dostajemy pokój. Możemy odpocząć.         Mieszkam w jednym ze starych hoteli w centrum Kabulu. Na każdym piętrze urzęduje męski, wszystkowiedzący odpowiednik radzieckiej „Etażowej”.Proszę po angielsku młodego Afgańczyka o przyniesienie kawy. Nie rozumie dokładnie o co mi chodzi – najważniejsze, że zostajemy przyjaciółmi. Później przy każdym naszym następnym spotkaniu powtarza uśmiechając się radośnie: „ Coffe please”.

KUBA 4 - najpiękniejsze plaże.

               Dziś o przepięknych plażach karaibskich. W czasie mojego pobytu w Hawanie, przyjaciele chcieli pokazać mi normalną kubańską plażę. Trochę się wzbraniałem. Dzień wcześniej, kiedy wylatywałem z Warszawy w Polsce padał gęsty śnieg jak to bywa w lutym. Co prawda temperatura na Kubie wynosiła około 27 stopni, ale większość napotykanych przeze mnie Kubańczyków powtarzało bez końca: „Hoy hace mucho frio”, co w wolnym przekładzie znaczy: „Dzisiaj jest bardzo zimno”. Wahałem się tym bardziej, że miałem przecież swój przepiękny basen w hotelu. W końcu jednak uległem – i nie pożałowałem.

Plaża Varadero.

              Jedziemy do słynnego Varadero. To tylko 150 kilometrów w kierunku wschodnim od Hawany. Przyjeżdżamy na miejsce. Idziemy na plażę. I tu szok. Wszystko - wszystko różni się od tego, do czego przyzwyczajeni są mieszkańcy Europy odwiedzający swoje nadmorskie kurorty. Jest plaża, ale jakże inna: piasek jest przecudownie miękki (czytaj bardzo drobny) a jego barwa super biała. Patrzę na Ocean: jest niebieski i jakże inny od szarych wód morza Bałtyckiego. Właściwie niebiesko – zielony, ale jaki czysty! Wchodzę do przezroczystej wody morza Karaibskiego. Idę coraz dalej i wciąż przez czystą wodę widzę piasek na dnie, a na nim najprzeróżniejsze muszle i muszelki. Niektóre z nich są ozdobą mojego mieszkania do dziś.

               Przyjaciele pokazują nam ośrodki nauki nurkowania zarówno dla początkujących jak i zaawansowanych. Jest wszystko: kawiarnie, hotele, restauracje, stragany z pamiątkami, katamarany, narty i skutery wodne. O dziwo, jest też ZOO i delfinarium, a nawet pole golfowe. Najsmutniejsze jest to, że to wszystko dostępne jest tylko dla turystów, a nie dla Kubańczyków. Zaliczamy wszystkie atrakcje, by potem poleżeć na plaży i kąpać się w morzu. Po pracowitych godzinach najwspanialszego relaksu decydujemy się na powrót do Stolicy.

              Wchodzimy do naszego Habana Libre witani przez miłą obsługę hotelu i kierujemy ku windom. Winda przyjeżdża, prosimy windziarkę o zawiezienie na 25 piętro. Przyglądamy się jej trochę zdziwieni: jest ubrana w gruby sweter i opatulona kocem. My w bluzkach z krótkim rękawem. Wtedy wyjaśnia nam używając znanego nam dobrze zwrotu: ”Hoy hace mucho frio”.

TOKIO - powala na kolana (2)

                          Kiedy wychodzimy na ulice Tokio i idziemy w stronę centrum miasta, zderzamy się z nowoczesnością i precyzją Japończyków. Słońce zachodzi, robi się ciemno,ale miasto bynajmniej nie śpi. Gdziekolwiek się nie spojrzy, widać pełno kolorowych neonów. Wygląda to naprawdę imponująco. Niektórzy mówią, że żadne miasto nie może konkurować z Tokio. W końcu jest ono jednym z głównych centrów handlowych i finansowych świata. Z całego świata przyjeżdżają tu ludzie zafascynowani japońską kulturą i nauką. Wiele znanych ponadnarodowych firm ma tu swoje siedziby. Jeśli chodzi o gospodarkę, kwitnie wiele gałęzi przemysłu, a do najbardziej zauważalnych można zaliczyć elektronikę, elektrotechnikę, przemysł maszynowy i środków transportu.

                       W Tokio znajduje się 1/3 wszystkich uczelni Japonii. Uczęszcza do nich 50% studentów z całego kraju. Japończycy są bardzo pracowici. Dzienny czas ich pracy wynosi tu 10,11 a nawet 12 godzin, dlatego przyjeżdżający do nas z Kraju Kwitnącej Wiśni, są przerażeni tym, jak mało pracują Polacy ;)  Miasto bogate jest w biblioteki, galerie, instytucje naukowe i akademie. W centrum znajduje się pałac cesarski – otoczony fosą i murami. Bardzo znaną ulicą jest ulica Gilza – są tutaj kina, teatry, liczne lokale nocne, restauracje.

Plan metra w Tokyo.

Zaludnienie stolicy Japonii  zmusiło miasto do rozwinięcia doskonałej sieci komunikacji. Tutejsze metro jest bardzo rozbudowane. Funkcjonuje tu 14 linii metra a łączna długość wszystkich tras wynosi 205 km. Można powiedzieć, że życie w Tokio skupia się wokół ich najważniejszych stacji. Warszawskie metro na tle tokijskiego wypada wyjątkowo źle.

                      Japończycy - zamiast wracać do domu po pracy, spędzają wolny czas w restauracjach i pubach, które cieszą się dużym uznaniem. Miejsc gdzie można dobrze zjeść jest w Tokio jest bardzo dużo. Taki tu styl życia. Rano wszyscy w pośpiechu i ciszy jadą do pracy, a gdy zapada wieczór, stają się hałaśliwi - popijają piwo i jedzą sushi. Jedną z wielu pozytywnych stron Tokio jest bardzo mała przestępczość, a niektórzy mówią że nawet najmniejsza na świecie. Dlatego nocne spacery są tu codziennością. Nie trzeba się bać że zostaniemy napadnięci. Jeżeli ktoś z was ma ochotę pojechać do tego wspaniałego miasta – ostrzegam. Jeśli nie znasz japońskiego, obowiązkowym językiem jest tu angielski.  Jednak Japończycy są wyjątkowo oporni na ten język i mimo wieloletniej nauki potrafią powiedzieć tylko parę słów. Więc lepiej mieć przy sobie kogoś zaprzyjaźnionego, znającego język japoński. Jeśli tak nie jest, skazani jesteśmy na tępe patrzenie na japońskie znaki, których nauka może nie jest najtrudniejsza, ale na pewno czasochłonna.     

                   Polecam to miejsce z całego serca.

Autor artykułu: Artur Kosiewicz

TOKIO - powala na kolana (1)

                       Tokio - stolica Japonii, leżącej na kilku wyspach Oceanu Spokojnego. Dzisiaj będziemy mówić jedynie o wyspie Honsiu.  Właśnie tutaj nad zatoką Tokijską znajduje się jedno z największych miast na świecie - Tokio. Ludność tego miasta szacowana jest na ok. 12 milionów mieszkańców, ale mówi się, że cała metropolia może liczyć nawet 30-35 milionów. Miasto ciągnie się w nieskończoność i jest bardzo zróżnicowane: są dzielnice zdominowane jedno- lub dwupiętrowymi budynkami, są też bogate dzielnice Tokijskiego  City, rażące oczy betonowymi budynkami i supernowoczesnymi, wysokimi, szklanymi wieżowcami. To właśnie wschodnia część miasta znana jest z banków i wysokich biurowców. 

Tokyo

       Tokio można podzielić umownie na dwa obszary. Pierwszy to prestiżowy teren życia i pracy ludzi zamożnych. Drugi to miejsce życia tych, którzy nie mogą sobie pozwolić na wysoki standard życia, czyli biedniejszej części społeczeństwa japońskiego żyjącego w sąsiedztwie licznych zakładów przemysłowych.

       Wszyscy, którzy przyjeżdżają do Tokio, są naprawdę zszokowani tym, jak potwornie drogie może być zwykłe jednopokojowe mieszkanie. Bystry obserwator od razu zauważy, że większość budynków jest bardzo podobna do siebie. Małe budynki najczęściej poprzedzielane są małymi uliczkami, na których najczęściej nie ma chodników, a słupy wyrastają bezpośrednio z asfaltu. Niektóre z uliczek są tak wąskie, że nie mogą minąć się tu dwa samochody. Jeśli popatrzeć na niektóre dzielnice i spojrzeć na architekturę przestrzenną niektórych części miasta, można powiedzieć jedno – ścisk i niedostatek miejsca powodują, że miasto po prostu „przytłacza”. Z drugiej jednak strony, nie brakuje tu wielopoziomowych, bezkolizyjnych dróg szybkiego ruchu.
                     W Tokio jeździ mnóstwo samochodów, jednak najbardziej rozpowszechnionymi środkami przemieszczania się są pociągi i rowery. Ludzie wolą korzystać z nich, ponieważ jazda samochodem w środku miasta jest dość problematyczna: korki i brak miejsc do parkowania, nie wspominając o wysokich opłatach za parkowanie. Dlatego jest tu bardzo wielu rowerzystów. Bywa tak, że utrudnia to ruch pieszych na chodnikach.

Autor artykułu: Artur Kosiewicz

MEKKA - centrum religijne islamu.

                              Miasto położone w zachodniej części Arabii Saudyjskiej, centrum religijne wyznawców Islamu, a zarazem najświętsze miasto muzułmanów. Dziś żyje tam ok. 1,7 miliona ludzi. Słowa "Jeżeli będę musiał umrzeć, niech śmierć spotka mnie z twarzą zwróconą w stronę Mekki" są głęboko zapisane w tradycji każdego muzułmanina. 



                            Dla każdego z nich wędrówka do Mekki jest wręcz fundamentalnym obowiązkiem i jak mówią słowa Koranu, każdy z nich powinien chociaż raz w życiu ją podjąć. W końcu w miejscu tym narodził się prorok Mahomet ( rok 571 n.e.). Jest to jeden z pięciu filarów islamu, oprócz wyznania wiary, modlitwy (o świcie, w południe, po południu, o zachodzie słońca i po zapadnięciu zmroku), jałmużny i postu. Dokładniej rzecz biorąc, wędrówkę nazywa się dokładnie "hadżdż". Zwolnieni z  niej  są tylko Ci, których zdrowie lub sytuacja finansowa na to nie pozwala. Jednak jest dopuszczalne wysłanie w czyimś imieniu zastępcy.W środku miasta znajduje się Święta Świątynia arabów: Al.-Haram. Na dziedzińcu meczetu (mogącego pomieścić jednocześnie 300 tysięcy wyznawców) znajduje się "Al.-Kaba", w którą wmurowany jest tzw. "Czarny Kamień".

Mekka.

                        Arabowie wierzą, że ma on wielką moc i wielu z nich pokonuje setki kilometrów w nadziei, że gdy go dotkną, przejmą część drzemiącej w nim siły. Jest  on interpretowany w różny sposób. Geolodzy utrzymują, iż jest on tylko meteorytem. Islamiści zaś wierzą, że spadł z nieba prosto do rajskiego ogrodu, oczyszczając Adama z grzechu pierworodnego. Według wierzeń „Al.-Kaba” jest dziełem samego Adama i pierwszym wzniesionym przez niego budynkiem. Budynek nie zaskakuje złożonością i przepychem. Wnętrze jest wyłożone czarną tkaniną, a w okresach przerwy między pielgrzymkami białą.
                         

      

Pielgrzymi do Mekki.

                           Pielgrzymki odbywają się w dwunastym miesiącu kalendarza muzułmańskiego (nazywanego zu al-hidżdża). Modlitwa poprzedzona jest obrzędem obmycia twarzy, rąk i nóg.  Wierni przybywający do Mekki noszą białe szaty i obowiązkowe sandały, aby podkreślić, iż wszyscy – bez względu na majątek, urodzenie, czy wiek – są równi wobec Boga. „Hadżdż” kończy się świętem, podczas którego zabijane są zwierzęta ofiarne, takie jak kozy czy owce. Jest to tradycja wiążąca się z Abrahamem, któremu Bóg nakazał zabić swego syna, w ostatniej chwili powstrzymując go od tego. Na koniec pielgrzymki muzułmanie golą sobie głowy.
                           Jedynie muzułmanom wolno wchodzić do miasta i do Świętego Meczetu. Ci, którzy nie uszanują tego prawa muszą się liczyć z konsekwencjami. W dawnych czasach była to kara śmierci, dziś nakładane są kary pieniężne. Mimo to są ludzie, którym udało się tam przedostać, a owocami ich badań i obserwacji były liczne książki. Szansa na dostanie się tam jest jednak minimalna. Nawet gdyby ktoś próbował, to i tak zostałby zatrzymany w punkcie kontrolnym. Pokazuje to, jak wielką wagę mieszkańcy przywiązują do tego świętego miejsca i jak troszczą się o to, żeby żaden intruz nie mógł się tam pojawić. Poza tym, liczba samych muzułmanów, pragnących tam dotrzeć jest w danym roku określona. Przepływ ludzi jest kontrolowany tzn. że z danego kraju może tu przybyć tylko pewna, a nie dowolna ilość osób. Cała pielgrzymka jest ogromną akcją logistyczną, nad przebiegiem której czuwa wojsko i policja. Jest to potrzebne, gdyż brak kontroli przyczyniłby się do wielu śmiertelnych ofiar w wyniku zadeptania.
          Myślę, że wiele osób chciałoby zobaczyć to wszystko na własne oczy, lecz póki co można o tym tylko pomarzyć.

Autor artykułu: Artur Kosiewicz