ALBANIA - to nie Europa.

Ja w Tiranie.

                Przylatujemy do TIRANY, Stolicy Albanii. Jest rok 1985. Małe lotnisko. Nasze zdziwienie wywołuje fakt, że przy lądowaniu widzimy stadko owiec pasących się w pobliżu głównego pasa lotniska. Rzeczowa ocena sytuacji: na lotnisku nie trzeba kosić trawy. Taksówka wiezie nas do Stolicy. Tutaj znowu się dziwię. Przez okna samochodu widzę pełno dziwnych betonowych grzybków. Na pytanie skierowane do kierowcy dowiadujemy się, że to stały element obrony przeciwrakietowej kraju. Te betonowe grzybki to po prostu schrony połączone systemem podziemnych przejść z resztą kraju.
                Przyjeżdżamy do hotelu. Dostaję pokój. Biorąc pod uwagę zapachy, są one na pewno jego nieodłączną częścią (baranina). Nie jest aż tak źle. W pokoju jest telefon. Jest bardzo piękny - ale dla mnie prehistoryczny. Jak z dziewiętnastowiecznej bajki. Robi na mnie duże wrażenie, ponieważ od kilku lat zawodowo zajmuję się eksportem podobnych telefonów produkowanych przez polskich rzemieślników.
               Następnego dnia wstajemy rano. Czeka nas ważne spotkanie z klientami. Kupują od nas artykuły szkolne (gumki, temperówki). Wyglądam przez okno i szok: na podwórzu ma miejsce ostra musztra dzieciaków miejscowej szkoły podstawowej. Wszystkie dzieci mają kije zamiast karabinów, ale wykonują wojskowe komendy swoich przełożonych. W lewo zwrot, w prawo zwrot, broń do nogi, repetuj broń. Coś takiego widziałem tylko w Korei Północnej.

Ulica w Tiranie.

              Wychodzimy z hotelu. Idziemy jakże inną ulicą niż te do których jesteśmy przyzwyczajeni w naszej kochanej Europie. Ulica z lewej i prawej strony zabudowana jest wysokim murem. Za murami udaje nam się dostrzec podwórka ukrytych domostw w których żyją mieszkańcy Tirany. Dla Europejczyka wygląda to dziwnie. Dodatkowo, ulicami Stolicy przemykają ludzie, ubrani w czarne lub ciemno szare ubrania. Idziemy dalej. Jest sklep. Kupujemy chleb, masło, dziwną wędlinę ale świeżą.
             W końcu docieramy do naszych partnerów. Podpisujemy umowy. Radzą nam kupić koniak, który jest chlubą Albanii: to Skanderberg. Kupujemy skrzynkę, z którą przylatujemy na nasze kochane Okęcie.