LONDYN - moja pierwsza podróż na Zachód.

Pojechałem do Londynu aby pozbyć się stresów związanych z nauką języka angielskiego. Było to po drugim roku studiów na Ekonomice Handlu Zagranicznego Uniwersytetu Łódzkiego. Mój angielski był oceniany na 3+. Jak pokazała przyszłość, opłaciło się: zdałem egzamin państwowy z tego języka.

         To był mój pierwszy wyjazd na zachód. Trudno było otrzymać zgodę władz na wyjazd. Warunkiem było otrzymanie zgody banku na zakup 130 USD. Podania składałem trzykrotnie. Kolor odpowiedzi banku oznaczał zgodę lub jej brak. Dwukrotnie otrzymywałem różową, czyli negatywną odpowiedź. Za trzecim razem przyszła zielona. Byłem szczęśliwy.
         Nie miałem pojęcia jak w tej Wielkiej Brytanii jest. Powszechna opinia głosiła, że Anglia to wolny, demokratyczny kraj, w którym każdy człowiek może znaleźć godną pracę i normalnie żyć z otrzymywanych zarobków. Żeby dolecieć do Londynu, musiałem pojechać do Krakowa, skąd miałem połączenie z Paryżem, tak było taniej, później pociąg do kanału i podróż promem  do Anglii. Dalej autobusem do Londynu.
         Całe szczęście, że w czasie tych podróży poznałem mojego później wieloletniego przyjaciela: Wieśka. Bez niego nie dałbym sobie rady. To on mnie uczył jak można przeżyć niewiele jedząc. Mieliśmy ze sobą trochę puszek z Polski. Nasze pierwsze miejsce noclegu w Londynie było dość drogie. Cały czas walczyliśmy o pracę. Nasze starania o pracę to dwa tygodnie  biegania po Londynie.
         Mamy pracę: Jestem kelnerem w restauracji małego hotelu, który przyjmuje pasażerów z międzynarodowego lotniska w Londynie - Heathrow, w sytuacjach kiedy pojawiają się problemy z kontynuowaniem podróży(złe warunki atmosferyczne, awaria samolotu, etc.). Wiesiek rządzi w kuchni. Jestem jedynym kelnerem pracującym popołudniu. Muszę zainwestować w nieskazitelnie białą koszulę, czarne spodnie i czarny krawat. Z butami jest gorzej. Mam brązowe zamsze. Zakup nowych, czarnych butów nie wchodzi w grę(brak kasy). Radzę sobie kupując czarną farbę do zamszu. Po pomalowaniu buty wyglądają jak nowe. Niestety, codziennie po powrocie z pracy muszę starannie zmywać czarną farbę ze swoich stóp. Buty farbują.
         To jednak nic wobec podstawowego problemu: kuchnia proponuje jeden rodzaj dania obiadowego – kotlet wieprzowy. Menu proponowane przeze mnie klientom jest natomiast bardzo bogate, naprawdę jest w czym wybierać. Tak więc moja nauka angielskiego polega na nabywaniu umiejętności przekonywania klientów, że jedynie wieprzowe kotlety zasługują na ich uwagę. Podobnie jest z lodami – mamy tylko truskawkowe. Muszę się bardzo starać, ponieważ od zadowolenia klienta zależy wysokość otrzymywanego napiwku. Sprawa bardzo ważna, gdyż w wynajętym przez nas  mieszkaniu mieszka dwóch kolegów, którzy jeszcze nie znaleźli pracy. Staram się więc bardzo. Moja koleżanka z Polski pomaga nam zbierać godziwe napiwki. Ponieważ poznaje bogatego studenta z Arabii Saudyjskiej, umawia się z nim w naszej restauracji. To naprawdę duży finansowy zastrzyk.
        Po kilku dniach nasze sprawy zaczynają wyglądać o wiele lepiej. Zatrudniam się dodatkowo przy przebudowie budynku mieszkalnego na hotel. Ale o moich nowych przygodach z tym związanych opowiem następnym razem.

KOŁOBRZEG - obóz karate

Artykuł, w którym zawieram moje wspomnienia z czasów Szkoły Podstawowej. Wyjechałem wtedy z kolegami na obóz karate. Do dziś o tym pamiętam.

                           Kiedy byłem młodszy - miałem wtedy jakieś 10 lat i byłem uczniem Szkoły Podstawowej - dwa razy w tygodniu wraz z moimi kumplami chodziliśmy na karate. Nie dość, że człowiek był zmęczony po szkole, to jeszcze po tych 8 godzinach lekcji szedł na trening. Nie będę marudził, bo muszę przyznać, że nawet zmęczony człowiek po karate czuł się zrelaksowany i przyjemnie zmęczony. Tak więc po treningu wszyscy byliśmy zadowoleni, a w drodze do domu gadaliśmy ze sobą i śmialiśmy się, jak głupie dzieci.
                           Moja przygoda z karate, a dokładniej Taekwondo trwała dobrych parę lat. Przez ten czas trochę się działo. Na samym początku musieliśmy złożyć przysięgę, której towarzyszyła uroczysta ceremonia. Później już było z górki: treningi, treningi i ciężka praca. Na początku (jak na pewno się domyślacie), nowicjusze karate mają prawo do noszenia białego pasa. Następne etapy to pas niebieski, żółty, zielony, brązowy, a na samym końcu prestiżowy czarny. To jednak nie koniec. Jeżeli już zdobyłeś czarny pas, możesz się pokusić o coś więcej i zdobywać tzw. „dany”, czyli kolejne stopnie wtajemniczenia, które oznaczane są żółtymi naszywkami. Jednak najwyższy stopień to 7 dan.
                          Jeśli chodzi o mnie, to udało mi się zdobyć jedynie żółty pas. Pomiędzy poszczególnymi kolorami pasów są jeszcze naszywki. To znaczy, że zanim zdobędziesz kolejny, na przykład drugi niebieski pas, musisz zdać dwa egzaminy. Po pierwszym egzaminie sprawiasz sobie niebieską naszywkę na białym pasie, a dopiero po drugim uzyskujesz prawo do noszenia niebieskiego pasa. Tak więc musiałem zdać cztery egzaminy, żeby nosić żółty pas.
                          Jednak do rzeczy. O czym to ja chciałem napisać? Aha. O obozie. Jednak musiałem dać jakiś wstęp, żeby wam trochę to wszystko przybliżyć. A więc jak miałem te 10 lat, pojechałem z dwoma kolegami na obóz karate, który zorganizował nasz trener. Oczywiście nie nazywaliśmy go trenerem, tylko mówiliśmy i zwracaliśmy się do niego „Sensei”. Wyraz ten pochodzi z japońskiego i znaczy „Mistrz”, „Nauczyciel” czy „Ten, który uczy”.

                          Wracając do moich wspomnień o obozie, muszę przyznać, że zrobił on na nas ogromne wrażenie. Może było tak dlatego, że byliśmy jeszcze bardzo młodzi i nigdy czegoś takiego nie przeżyliśmy. Wsiedliśmy do autokaru w umówionym miejscu i nareszcie pojechaliśmy. Cel – Kołobrzeg. Oczywiście nasze mamusie wszystko nam przygotowały, więc w czasie podróży nie głodowaliśmy. To był jeszcze ten okres, że mogłem zjeść trzy paczki chipsów i nie przybierałem na wadze.
                         Nareszcie dojechaliśmy. Zamieszkaliśmy w małych ale bardzo przyjemnych domkach. Zbliżał się wieczór, a następnego dnia mieliśmy mieć trening, więc po prostu poszliśmy spać. Najlepsze było to, że ani ja, ani moi koledzy nie mieliśmy zegarków, a tym bardziej budzika. Nie wiedzieliśmy więc kiedy należy wstać i kiedy jest zbiórka. Nasz Sensei chyba sobie z nas żartował, bo powiedział, żebyśmy patrzyli na słońce i na tej podstawie  wnioskowali kiedy trzeba wstać. Bywało tak, że wstawaliśmy o wiele za wcześnie i ponad godzinę czekaliśmy na zbiórkę. Na szczęście uratował nas tata mojego kolegi, który przywiózł nam zegarek.
                        Bardzo miło wspominam ten okres. Parę rzeczy utkwiło mi w pamięci. Pierwsza, że codziennie rano była zbiórka, na którą trzeba było wstać, druga, że później musieliśmy biegać po plaży parę kilometrów. Byliśmy wtedy jeszcze małymi szczeniakami i z trudem dotrzymywaliśmy kroku tym starszym. Po bieganiu robiliśmy pompki i brzuszki. Utkwiło mi w pamięci jeszcze to, że jak ćwiczyliśmy i wyciskaliśmy z siebie siódme poty, ledwo żyjąc, nasi opiekunowie robili sobie nawzajem zdjęcia w morzu.
                        Druga sytuacja którą również pamiętam, to trening po południu. Jakieś parę kilometrów od obozu, znajdowała się wielka polana, na której ćwiczyliśmy. Wszystko byłoby okej, gdyby nie pewien fakt. Mieliśmy na sobie tylko kimona, i przez cały czas ćwiczyliśmy boso, a niestety na tej pięknej polance rosło mnóstwo ostów. Dlatego każdy z nas musiał uważać żeby nie nadepnąć na któryś z nich. Kontakt z ostami był bardzo bolesny, ale jakoś to przeżyliśmy.
                       Czasami ćwiczyliśmy wieczorem. Była też pewna sytuacja, której nigdy nie zapomnę. Kiedyś mieliśmy wieczorny trening w innym miejscu, jakieś 200 metrów od pobliskiego hotelu. W karate bardzo ważne są czasem okrzyki, które nie tylko mają wzbudzić lęk u przeciwnika, ale także dodać nam odwagi i energii do działania. Tak więc krzyczeliśmy sobie przy każdym kopnięciu czy uderzeniu pięścią. Minęło parę minut, gdy zobaczyliśmy ludzi stojących na balkonach hotelu, którzy z uwagą nam się przyglądali. Nagle Sensei mówi: „Będziemy ćwiczyć, dopóki wszystkie okna w tym budynku nie będą zapalone”. Wywarło to na nas ogromne wrażenie. Z jednej strony czuliśmy się dumni, że wszyscy na nas patrzą, a z drugiej  zastanawialiśmy się, czy wrócimy tego dnia do obozu. Na szczęście Sensei okazał się człowiekiem z poczuciem humoru, a nie sadystą.
                      Obóz skończył się tak szybko jak się zaczął. To znaczyło, że po prostu nam się nie nudziło. Pomimo tych wszystkich wyczerpujących treningów, czuliśmy się świetnie. Była to dla nas wielka przygoda. Chociaż moje doświadczenie ze sztukami walk miało się wkrótce skończyć, to i tak na myśl o tym wszystkim mam łezkę w oku. Będę o tym wszystkim pamiętał długo. Jedno jest pewne. Było warto.

Autor artykułu: Artur Kosiewicz

MOSKWA 4 - moja pierwsza podróż.

Artykuł opisuje moje doznania z pierwszej w życiu zagranicznej podróży. Miałem wtedy prawie 18 lat. Był to 1968 rok. Wyjazdy zagraniczne były bardzo utrudnione, ale w ramach RWPG najczęściej możliwe po otrzymaniu zaproszenia.

                             Następnego dnia wstajemy wcześnie. Dzisiaj obiecany Nowodiewiczij Monastyr. Szybko jemy śniadanie i wychodzimy. Tym razem będę po raz pierwszy w życiu podróżować słynnym moskiewskim metrem. Docieramy do stacji metra. Długo zjeżdżamy pod ziemię, co najmniej dwa ciągi długich, ruchomych schodów. Wreszcie wchodzimy na olbrzymi peron. Tu szok. Czuję się jak w muzeum: wszędzie rzeźby, bogate zdobienia ścian i sufitów, malowidła przedstawiające radosne sceny z życia zwykłych ludzi. Znajomi mówią nam, że w Moskwie to całkiem normalne. Dowiadujemy się, że większość z ponad 170 stacji moskiewskiego metra to zupełnie inne, kapiące bogactwem muzea, będące zwierciadłem przemian politycznych ich kraju. Są stacje poświęcone patosowi pracy, ważnym grupom zawodowym: rolnikom, hutnikom, budowlańcom, naukowcom, etc., przyjaciołom z sąsiednich Republik: Ukrainie, Białorusi i innym. Stacje moskiewskiego metra – które później namiętnie zwiedzałem – są naprawdę niepowtarzalną rzeczą w skali całego Świata. Takich stacji metra po prostu nigdzie nie ma.

Moskiewskie metro.

                             Wysiadamy blisko Parku Kultury i Wypoczynku. Dalej idziemy pieszo. Nowodiewiczij Monastyr – żeński klasztor rodem z bogatych sfer, ukazuje się naszym spragnionym wrażeń oczom. Jest białego koloru i prześliczny. Otaczające go klasztory tętnią barwami i tym bardziej podkreślają piękno tej jedynej białej świątyni zwieńczonej srebrnymi, zgrabnymi kopułami jej wież. Rozpoczynamy zwiedzanie tej perełki rosyjskiej kultury, wpisanej później, bo w 2004 roku na listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO. Znajomi mówią, że wybudowano go w XVI wieku w podzięce za zdobycie Smoleńska w 1514 roku. Jest znany jako miejsce koronacji Borysa Godunowa na Cara Rosji. Niejako w podzięce Godunow przebudował go później na twierdzę z murami obronnymi i basztami. Na pytanie dlaczego mówi się o nim: „Żeński klasztor”, dowiadujemy się, że w bogatej historii Rosji był on miejscem zsyłki niechcianych żon Carów i Bojarów, które godnie dożywały tam swoich lat, a po śmierci były chowane na klasztornym cmentarzu. Wystarczy wymienić nazwiska żon Carów, takich jak Romanowa, Godunowa, Łopuchina, by zrozumieć złożoność tej sytuacji. Dodatkowo jako ciekawostkę muszę dodać, że dawno, dawno temu, jak głosi legenda, na terenie gdzie teraz stoi Monastyr kiedyś działał targ, na którym bogaci Tatarzy dokonywali zakupów dziewcząt do swoich haremów.

Nowodiewiczij Monastyr.

                              Koniec zwiedzania na dzisiaj. Wracamy do domu. Jemy wspaniały obiad. Przychodzą goście naszych przyjaciół. Mamy nadzieję, że zgodnie z obietnicami gospodarzy dowiemy się prawdy o kawiorze – boskim smakołyku Carów Rosji. Mamy szczęście. Jeden z gości wrócił właśnie z nad Morza Kaspijskiego, kolebki królewskiego kawioru. Okazuje się, że ten akwen wód, znany w całym Świecie jako miejsce wydobycia ropy naftowej, jest także jedynym naturalnym miejscem życia  jesiotra, ryby wysoko cenionej ze względu na mięso, jak również ze względu na jej ikrę – ten najdroższy na świecie kawior. W tej chwili twa prawdziwa walka o powrót populacji jesiotra kaspijskiego do równowagi ekologicznej. Walka ekologów dotyczy wprowadzenia zakazu jego połowu. Okazuje się więc, że to co wytrawni europejscy smakosze uważają za kawior to jednak nie jest tzw. „Carski kawior”. Ja osobiście bardzo lubię czerwony kawior z łososia – jest prawdziwy, duży, soczysty i smaczny. Polecam wszystkim.
                           Do Polski wracamy obładowani prezentami dla najbliższych. Wśród nich jest mała puszka „Carskiego kawioru”.

MOSKWA 3 - moja pierwsza podróż.

  

Artykuł opisuje moje doznania z pierwszej w życiu zagranicznej podróży. Miałem wtedy prawie 18 lat. Był to 1968 rok. Wyjazdy zagraniczne były bardzo utrudnione, ale w ramach RWPG najczęściej możliwe po otrzymaniu zaproszenia.

               Kolejny dzień zwiedzania Moskwy. Wstajemy rano. Śniadanie jemy szybko. Wychodzimy prawie biegiem, aby zdążyć na autobus jadący w stronę Placu Czerwonego. Tu niesamowita dla Polaka ciekawostka. Kupujemy bilety, ale nie u konduktora. Bilety na rolce leżą sobie w przeznaczonym do tego miejscu. Każdy wsiadający do autobusu pasażer, odrywa sobie z rolki jeden bilet, po czym wrzuca należność za przejazd do stojącego na widoku pojemnika. Pomyślałem sobie: to nieprawdopodobne, w Polsce taki eksperyment zdecydowanie by się nie udał. Tak mnie to zaintrygowało, że zacząłem obserwować przecież zmuszonych w ten sposób do uczciwości pasażerów. Okazało się jednak (musieliśmy już wysiadać), że tylko jeden pasażer oszukał współpasażerów na 1 (jedną) kopiejkę. Było dość śmiesznie, ponieważ inni pożyczyli poczciwcowi brakującej monety.

Sobór Wasilija Błażennowo.

              Odwiedzana przez nas perła rosyjskiej architektury to Sobór Wasilija Błażennowo, chyba jedna z najbardziej czytelnych dla każdego wizytówek Moskwy. Była wielokrotnie rozbudowywana przez Iwana Groźnego w drugiej połowie XVI wieku. W ciągu 6 lat stworzył 8 świątyń w tym jednym miejscu. Każda z nich w podzięce za kolejne zwycięstwa. Sobór Wasilija Błażennowo miał niestety później swoje bardzo złe lata. Po Rewolucji Październikowej został zamieniony na magazyny. Dopiero w końcu XX wieku Sobór odżył jako miejsce kultu religijnego (Myślę, że po roku 1990). Teraz wygląda przepięknie. Każda z jego świątyń i 8 baszt jest bajecznie kolorowa i jako jedno z centralnych miejsc Placu Czerwonego, stanowi przedmiot pożądania każdego turysty pojawiającego się w Moskwie.
             Teraz czas na posiłek. Przyjaciele zapraszają nas do restauracji. Kelner przynosi menu. Jest kilka zup do wyboru: szczi, borszcz, solianka. Szczi to bogaty kapuśniak na wywarze z mięsa. Borszcz to taki znany w Polsce barszcz ukraiński, z mięsem ale często dodatkowo z fasolą. Solianka jest chyba najlepszą z rosyjskich zup. Jest bogata w warzywa, a może być grzybowa, rybna i mięsna. Mamy szczęście. Jest „Ucha” – jak się okazuje naprawdę smaczna zupa rybna. Jemy z przyjemnością. Już nasyceni, jemy coś w rodzaju Strogonowa ( prawdziwego – wołowego). Po obiedzie obsługa serwuje nam lody. Są naprawdę wspaniałe. Szczególnie te śmietankowe. Podają je z owocami. Nikt mi nie powie, że moskiewskie lody są złe. Są przepyszne (i nie tak słodkie jak na Kubie).
             Decydujemy się na powrót do domu. Jutro też jest dzień. Mamy zwiedzać Nowodiewiczij Monastyr. Mamy też poznać tajniki rosyjskiego prawdziwego kawioru.

MOSKWA 2 - Moja pierwsza podróż.

    

Artykuł opisuje moje doznania z pierwszej w życiu zagranicznej podróży. Miałem wtedy prawie 18 lat. Był to 1968 rok. Wyjazdy zagraniczne były bardzo utrudnione, ale w ramach RWPG najczęściej możliwe po otrzymaniu zaproszenia.

              Następne dni mijały szybko. Plac Czerwony - 20 Baszt Kremla. Najstarsza to Tajnickaja z 1485 roku. Najwyższa Troicka (80 m.) Najbardziej znana: Spasskaja Basznia ze swoim pięknym zegarem, wydzwaniającym obecnie Hymn Rosji.
              Zwiedzamy: Orużejnaja Pałata (w wolnym tłumaczeniu arsenał)- to prawdziwy ewenement historycznej Moskwy. Kolekcje bogactw pozostałych po Carach Rosji. Prawdziwe skarby: kolekcje broni, klejnoty, niesamowite, słynne złote jajka Faberge, bogate szaty, złote trony ,powozy, korona Carycy Katarzyny Wielkiej, diamenty jakich nie widziałeś wcześniej.Wychodzimy oszołomieni przepychem.
             Idziemy dalej. Jesteśmy prawie przed GUM-em. Kupujemy coś do picia: kwas chlebowy. Jest wspaniały: smaczny, zimny i trochę przypominający piwo, ale bez alkoholu. Bardzo orzeźwiający. To całkowicie różni się smakiem od tego, co możemy kupić w polskich sklepach jako kwas chlebowy. Jestem przekonany, że firmy sprzedające kwas chlebowy w Polsce nie wiedzą co to jest „Kwas Chlebowy” Myślę, że to chyba normalne. Żeby napić się smacznego kwasu trzeba pojechać do Rosji.

Miejsce Kaźni.

            Znowu historia nas wyprzedza. Widzimy coś niedużego i okrągłego. Przyjaciele tłumaczą, że to "Łobnoje miesto". Mówią o nim, że ścinało się tam głowy. To historia kaźni Pustoswiata i uczestników buntu strzelców w końcu XVII wieku. Dowiadujemy się, że jest bardzo prawdopodobne, że to właśnie tutaj zginął w 1775 roku legendarny Doński Kozak i przywódca Wielkiej Wojny Chłopskiej końca XVIII wieku Jemielian Pugaczow, podający się za zaginionego Cara Piotra III.
             Wracamy, trzeba zjeść obiad. Decydujemy się na coś regionalnego: "Czeburieki". Trzeba pójść do taniego baru, tylko tam można zjeść naprawdę smaczne pierogi. Wchodzimy do baru. Długa kolejka. Zamawiamy po trzy sztuki soczystych pierogów wielkości połowy naszych naleśników. Ciasto jest podobne do sprzedawanych w Polsce chlebków arabskich. Wnętrze pieroga jest wspaniałe swoim smakiem. Cudowne, soczyste mięso z cebulą i czosnkiem rozpływa się w ustach. To przeciwieństwo zapachów i smaków znanych z Mongolii. To znaczy, że baranina przyrządzona w sposób właściwy jest bardzo smaczna i treściwa. Tego dnia nie jedliśmy już kolacji. 

JANTAR 2 - podróż nad polskie morze.

Artykuł o wspaniałym i tanim wyjeździe nad polskie morze do miejscowości Jantar. Było cudownie. Pewnie pojadę tam jeszcze raz.

                                      Następnego dnia wstajemy wcześnie. Musimy poznać miasto. Jantar jest małym miasteczkiem, ale nie brakuje w nim porządnego nadmorskiego deptaka, hoteli o wysokim standardzie, koscioła, wielu  sklepów, pizzerii i innych atrakcji. Idąc główną ulicą masz wrażenie, że masz wszystko czego potrzebujesz.. Mijając główne skrzyżowanie jest parę sklepów, w których można kupić rzeczy, o zakupie których zapomniałeś. Jeżeli jesteś głodny możesz zjeść świeżutką, smażoną rybkę z frytkami i pyszną surówkę.

Morze Bałtyckie.

                                      W czasie naszego pobytu odwiedziliśmy miejscową pizzerię. Szef kuchni polecił nam pizzę chłopską. Ja oczywiście jestem człowiekiem, który wiecznie jest głodny, więc zmusiłem rodziców, żebyśmy kupili dwie. Skończyło się tym, że musieliśmy spakować połowę drugiej pizzy i zabrać ją do naszego namiotu. Zanim to jednak zrobiliśmy, zajrzeliśmy jeszcze do innych miejsc w centrum. Idąc na prawo od głównego skrzyżowania dochodzimy do supernamiotu -  sklepu w którym wszystko jest na sprzedaż. Najwięcej jest tam zabawek dla dzieci, pistolety, plastikowe łuki, tarcze, lalki dla dziewczynek. Współczuję rodzicom, którzy właśnie tam z nimi się znaleźli. Nie brakuje też butów i ubrań... W mieście można kupić pocztówki, bardzo ładne zresztą, jednak najwięcej chyba jest tutaj barów, które kuszą różnymi pysznościami. Jeśli jesteś smakoszem i lubisz jeść, to pewne jest, że pieniądze skończą Ci się szybciej, niż myślisz. Z jednej strony pizzeria, z drugiej gofry z bitą śmietaną i z czym tylko zapragniesz. Piwo, wata cukrowa, frytki, hot dogi, hamburgery, smażone ryby, wrapsy, gotowana kukurydza itd.. Jeśli lubisz jeść, a zapomniałeś zabrać ze sobą pieniędzy, będziesz cierpiał.

Piękna plaża w Jantarze.

                          Przez większość naszego pobytu świeciło słońce, więc spędzaliśmy dużo czasu na plaży opalając się, kąpiąc w morzu i pijąc piwko. Jak na tak małe miasteczko, ludzi było sporo. Nie mówię tu o jakimś nadzwyczajnym tłoku, ale szczerze mówiąc nie spodziewaliśmy się tylu plażowiczów.
                          Pobyt w Jantarze uważam za udany. Jeżeli dla kogoś to mało, zawsze można pojechać samochodem do pobliskiego, większego miasta - Stegna. Jest tam Biedronka i niewiarygodny tłok. Ciężko nawet zaparkować. Biedronka była naszym miejscem „wypadowym”. w którym kupowaliśmy głównie piwo i jedzenie. Być może niektórzy nie wyobrażają sobie, jak to jest pod namiotem, ale gdy wracasz z plaży i jesteś naprawdę głodny a na obiad robi się spaghetti, to jest to chyba najprzyjemniejszy posiłek dnia. Spaghetti jest naprawdę
 łatwe w przyrządzaniu i super dobre.
                           Niestety tydzień szybko minął i nic dziwnego, bo wszystko co dobre szybko się kończy. Trochę żałowaliśmy, że trzeba już wracać. Nie był to długi pobyt, ale na pewno intensywny i wszyscy czuliśmy się w miarę wypoczęci. Spakowaliśmy się, złożyliśmy nasz  namiot i wróciliśmy do naszego kochanego  miasta – Warszawy. Z utęsknieniem czekamy na kolejne lato i nowe przygody. 

Autor artykułu: Artur Kosiewicz

MOSKWA - moja pierwsza podróż.

 Artykuł opisuje moje doznania z pierwszej w życiu zagranicznej podróży. Miałem wtedy prawie 18 lat. Był to 1968 rok. Wyjazdy zagraniczne były bardzo utrudnione, ale w ramach RWPG najczęściej możliwe po otrzymaniu zaproszenia.

Plac Czerwony.

                     Pierwszy raz wyjechałem zagranicę po ukończeniu pierwszej klasy Liceum Ogólnokształcącego im. Józefa Piłsudskiego w Łodzi. Chodziłem tam do szkoły z wykładowym językiem rosyjskim i niestety nie byłem tam orłem z rosyjskiego. Tak się złożyło, że korespondowałem wtedy z miłą dziewczyną mieszkającą w Moskwie, która w pewnym momencie zaprosiła mnie (razem z Tatą) do odwiedzenia Kraju Rad. Zaproszenie zostało potraktowane przez moich rodziców jako niebywała okazja do przełamania moich oporów do języka rosyjskiego. Jak się później okazało, była to świetna decyzja. Moje stresy językowe zostały przełamane,  szkołę średnią ukończyłem ze zdanym językiem rosyjskim na szczeblu państwowym.
                    To było prawdziwe przeżycie. Musieliśmy z Tatą pojechać do Warszawy na lotnisko Okęcie. Dwie godziny oczekiwania na samolot Aerofłotu. Wsiadamy na pokład. Sprawdzanie paszportów. Wszystko w porządku. Samolot kołuje na pas startowy. Startujemy. Radziecka stewardessa proponuje białe wino. Patrzę na Tatę. Właśnie mam skończyć 18 lat. Tata mówi, że mamy wyjątkową okazję świętowania mojego startu w dorosłe życie. Pierwszy raz w życiu wypijamy wspólnie alkohol.
                   Lądujemy w Moskwie na lotnisku Szeremietiewo. Po odebraniu bagaży, ceremonia powitania z rodziną, która nas zaprosiła. Zabierają nas do swojego mieszkania. Wspaniały obiad. Długie, przyjacielskie rozmowy o Polsce postrzeganej przez nich jako kraj prawie kapitalistyczny oraz Związku Radzieckim jako potencjalnej alternatywie nowego Świata. Idziemy spać. Jutro zaczynamy zwiedzać Moskwę.
                  Pobudka o 8.00 rano. Plany zwiedzania są napięte, musimy wszędzie zdążyć na czas. Okazuje się że mamy zarezerwowane bilety na „Lebiedianoje Oziero” („Jezioro Łabędzie”) w „Teatrze Bolszoj”. Jedziemy na Plac Czerwony. Obowiązkowe zwiedzanie Mauzoleum Lenina. Udaje nam się ominąć niesamowicie długą kolejkę, korzystając z naszych polskich paszportów. Hasło „Goście z zagranicy” czyniło cuda. Wchodzimy do Mauzoleum. Podchodzimy w milczeniu do leżącego Wodza Rewolucji. Rzeczywiście: Lenin jak żywy. 

JANTAR - podróż nad polskie morze

Artykuł o wspaniałym i tanim wyjeździe nad polskie morze do miejscowości Jantar. Było cudownie. Pewnie pojadę tam jeszcze raz.

Nasz Bułgarski namiot.

                        Wreszcie nadszedł lipiec. Wszyscy jesteśmy podekscytowani, bo właśnie w tym miesiącu zaplanowaliśmy nasz wypoczynek: wyjazd nad morze. Ostatnie przygotowania. Pakujemy się, ale to jest trudne. Oprócz toreb z ubraniami, i jedzeniem, musimy zmieścić dmuchane materace i nasz wielki namiot. W dzisiejszych czasach namioty mieszczą się w plecaku, jednak nasz zajmuje trochę więcej miejsca, a to z tego względu, iż jest stosunkowo stary (wyprodukowany w Bułgarii w czasach mojej młodości). Mimo to wciąż go lubimy. To świetny bułgarski sprzęt. Ma wiele zalet. Poza tym, że trudno go złożyć i rozłożyć, jest duży i mieszczą się w nim wszystkie potrzebne rzeczy, więc nie ma potrzeby trzymania niczego w samochodzie.

                 Wyruszamy! Zaczęło się. Uwielbiam podróżować pociągiem, ale jazda samochodem też jest przyjemna. Dzięki Bogu, że mamy klimatyzację, bo temperatura w cieniu jest bliska 30 stopni. W czasie jazdy słuchamy muzyki. Przeważa  doskonały nastrój. Nie można się smucić jadąc nad morze. Patrzę na  piękne mijane krajobrazy. Człowiek uświadamia sobie jak piękna jest Polska, dopiero wtedy gdy ją przemierza. Co jakiś czas widzę całkowicie różne pejzaże: pola kukurydzy, plantacje drzew owocowych, kombajny zbierające zboże, a czasem lasy tak gęste, że kierowca czuje się jakby jechał jakimś bajecznym tunelem.

                 Podróż trwa ok. 6 godzin. Czasem zatrzymujemy się, żeby rozprostować nogi, ale ostateczne opuszczenie samochodu stanowi wielką ulgą. Po przyjeździe na miejsce, od razu zabieramy się za rozkładanie namiotu. Całe szczęście, że sprzyja nam pogoda i nie pada deszcz. Po kilku próbach namiot stoi w swojej pełnej okazałości. Rozglądam się dookoła. Rozbiliśmy namiot w bardzo ładnej części pola namiotowego. Wszędzie starannie przystrzyżona trawa, po której biegają dwa kucyki i para psów, a nawet jeden czarny kot. Mimo, że trochę jesteśmy przesądni, to i tak nie przejmujemy się nim. Przecież zapowiada się naprawdę ciekawy dzień .
                 Oczywiście pierwsze co zrobiliśmy, to poszliśmy na plażę. To wspaniała i niepowtarzalna chwila, kiedy widzisz morze, którego nie widziałeś przez tak długi czas. Człowiek na ten widok od razu się relaksuje. Czujesz ulgę. Szum fal i bezkresny obraz morza sięgającego aż po horyzont jest jak relaksujący lek, wręcz narkotyk. Plaża w Jantarze jest naprawdę czysta, w piasku nie widać puszek, wypalonych papierosów czy innych niespodzianek. Jednak wczasowiczów jest sporo. Stoimy tak parę minut jak zaczarowani, kontemplując dawno zapomniane widoki. Powoli jednak zbliża się wieczór. Postanawiamy pożegnać się z morzem do następnego dnia i wrócić na nasze pole namiotowe.

Autor artykułu: Artur Kosiewicz

JAPONIA – podróże kształcą.

Kolejny artykuł o Japonii. Może moje wcześniejsze informacje o podróżach do tego kraju pozbawione były niektórych bieżących refleksji. Nadrabiam to teraz.

Zdjęcie z Tokyo.

           Japonia jest krajem niezwykłym. Wydawałoby się, że to tylko kilka wysp mało widocznych na mapie świata. Okazuje się jednak, że powierzchnia tego kraju jest większa od Polski. Japonia to niesamowite odkrycie: jest w niej tyle różnorodności i niezbadanego do końca potencjału możliwości, że bije na kolana wszelkie inne kultury, społeczności czy państwa. Ludzie, którzy przyjeżdżają tutaj z Europy, często są oszołomieni, ale zarazem zafascynowani. Jest to kraj pracoholików, wykorzystywujących swoją wiedzę, zaangażowanych w pracę i komputerowo dokładnych w jej wykonywaniu. Myślę, że to właśnie jest przyczyną szybkiego rozwoju gospodarczego „Kraju kwitnącej wiśni”. Japońska duma z technologicznych osiągnięć tego kraju powinna być zrozumiała dla każdego.
Możemy patrzeć na Japończyków z wielu różnych stron i według mnie niezależnie pod jakim kątem patrzeć, zawsze nas zadziwią i zainteresują.
          Zacznijmy od religii. W Japonii wyznaje się dwie religie: buddyzm i sintoizm. Większość mieszkańców Kraju Kwitnącej Wiśni wierzy w Buddę i jego nauki. Istnieje kilka odłamów tej religii. Jedni uważają, że najważniejsze są rytuały i czytanie „świętych słów” , drudzy, że udane życie każdego człowieka zależy od właściwego życia religijnego, a jeszcze inni że prawdziwe szczęcie może dać harmonia ze światem i medytacja. Zdecydowana większość mieszkańców kraju Kwitnącej Wiśni bierze udział w ceremoniach Buddyjskich.

Tokyo z lotu ptaka.

          Odwiedzając Japonię, musimy pamiętać, że trzeba się odpowiednio do tego przygotować. Nasze standardy dobrego wychowania całkowicie różnią się od japońskich. Jeśli zobaczymy dwóch Japończyków podających sobie ręce, musimy wiedzieć, że jest to niecodzienny widok. Taką sytuację można zaobserwować jedynie, gdy osoby te darzą siebie wyjątkowym szacunkiem i to wtedy, jeżeli są obeznani z europejskimi standardami. Ten gest jest jednak rzadko spotykany w tym kraju. Z reguły każdy Japończyk wita się poprzez ukłon, a im bardziej darzymy kogoś sympatią i szacunkiem tym ukłon jest dłuższy i głębszy. To nie są jednak jedyne zasady dobrego wychowania, z którymi możemy się spotkać w tym kraju. Po pierwsze przed wejściem o jakiegokolwiek domu należy zdjąć buty. Wejście do czyjejś toalety wiąże się także ze zmianą obuwia. Gdy jesteśmy w Japonii, trzeba się także odpowiednio przygotować jeśli chodzi o wizytówki. Każde spotkanie powinno kończyć się wymianą wizytówek, nawet jeśli daną osobę widzimy pierwszy i ostatni raz w życiu.
           Powoli kończąc ten artykuł, chciałbym zwrócić uwagę na wschodnie sztuki walki, których kolebką jest właśnie Japonia. Są to Kendo, Sumo, Aikido, Judo czy Karate. Te nazwy na pewno nie jeden raz słyszeliście i nic dziwnego: są one znane na całym świecie. „Kendo” jest odpowiednikiem szermierczych bojów dawnych samurajów, tyle tylko, że dzisiaj walczy się nie stalowymi, a bambusowymi mieczami. Sumo też robi wrażenie, kiedy patrzy się na dwóch zawodników ważących po 200 kg.
No cóż, można by wiele mówić o tym kraju i zachwycać się jego doskonałością, ale to nie jest praca magisterska, więc po prostu zapraszam do innych artykułów o wspaniałej Japonii.

Autor artykułu: Artur Kosiewicz

MONGOLIA 2 - Podróż do "Jurty".

                  W naszą podróż do krainy koczujących mongolskich nomadów wyruszyliśmy po wczesnym obiedzie w hotelu Ułan Bator. Ze względu na rekomendacje Szefa hotelu jesteśmy w miarę spokojni. W końcu mamy nocować w jurcie jego współplemieńców. Nasza podróż samochodem trwa około trzech godzin. Mamy wspaniałą okazję podziwiać wspaniałe krajobrazy mongolskiego stepu. Trochę jak bardziej brązowa "Polska złota jesień", a bardziej jak "Stepy akermańskie" naszego Mickiewicza. Przyroda robi na nas wielkie wrażenie.
                 Przyjeżdżamy na miejsce noclegu. Wysiadamy z samochodu. W tle stepu około pięciu wielkich, bardzo nietypowych dla Europejczyka namiotów. Ich boczne ściany są w kształcie dość wysokiego walca. Dopiero nad tym walcem widzimy zwieńczenie typowe dla znanego nam z Europy namiotu. Później dowiadujemy się, że konstrukcja bocznych ścian jest dość gruba i doskonale izoluje mieszkańców jurty przed zimnymi stepowymi nocami. Podstawą konstrukcji jest drewniany szkielet, który jest ocieplony grubymi bawełnianymi płótnami.
                 Witają nas mieszkańcy . Dobrze, że obecny tam jeden z naszych przyjaciół uprzedza o obowiązujących zasadach współżycia w "Jurcie". Musimy pamiętać o tym, aby przy wchodzeniu do jurty nie nadepnąć na próg. Okazuje się, że za czasów Imperium Chingis-Hana nadepnięcie na próg domostwa mogło oznaczać wyrok śmierci dla intruza. Nasz przyjaciel mówi nam o zasadach poruszania się w "Jurcie". Okazuje się, że należy poruszać się zgodnie ze wskazówkami zegara. Trochę zmęczeni podróżą wchodzimy do wskazanej nam "Jurty".
                "Jurta" wygląda na olbrzymią. Jej centralna cześć wsparta jest na wysokich, najprawdopodobniej drewnianych słupach. Tutaj też pnie się ku górze długa metalowa rura biegnąca od znajdującego się w środku namiotu pieca, wyglądającego jak rozwinięta wersja rosyjskiej "Kozy". Nie znającym tematu wyjaśniam, że ten popularny piec, znany chociażby z niezapomnianego polskiego filmu "Czterej pancerni i pies", wykorzystywany był do ogrzewania żołnierskich, frontowych namiotów w czasie II Wojny Światowej.
                Staramy się poruszać zgodnie z miejscową tradycją. Widzę coś takiego: po prawej stronie znajdują się tylko mężczyźni. Jeden z nich, najprawdopodobniej najważniejszy w rodzinie, leży w prawdziwym, miękkim łożu. Kobiety znajdujące się po naszej lewej stronie częstują gości miejscowym specjałem: wielbłądzim mlekiem z baranim łojem. Podobno bardzo zdrowe. Próbujemy, aby nie urazić gospodarzy. Jesteśmy bardzo dzielni. Całe szczęście, ze mamy ze sobą butelkę polskiej wódki. Mieszkańcy jurty zgodnie z obowiązującym protokołem wypijają z nami toast. Jak sobie przypominam, moje koleżanki też chcą wypić zwyczajowy toast.

                W miłym towarzystwie czas mija szybko. Idziemy spać. Zasypiam. Raczej w centro - lewej, czyli babskiej części jurty. Mija noc. Nagle budzę się i chcę do toalety. To straszne. Nie zapytałem mojego przyjaciela o taki drobiazg. Budzę go. Pytam o toaletę. Kolega śmieje się i mówi: nie rób nam wstydu i wyjdź przed jurtę. Okazuje się, że nieskażona mongolska przyroda otwarta jest na wszelkiego typu potrzeby europejskiego podróżnika.
                Rano pobudka. Czas na miejscowe rozrywki, Gospodarze proponują nam jazdę na wielbłądach, Jestem zaintrygowany, trochę się boję, ale chcę spróbować. Gospodarze wskazują mi wielbłąda na którym pojadę. Wsiadam na niego. Jest strasznie leniwy. Nie chce się podnieść z ziemi. W końcu wstaje. Jest wielki i czuję jak zawsze lęk przed wysokością. Koledzy mówią mi: wytrzymaj, będziesz miał fajne zdjęcie. Mówię do nich: koledzy, jego garb opada na lewą stronę. Oni na to: to go podnieś do góry, na zdjęciu musi być ładnie. Mieli rację. Zdjęcie jest fantastyczne. Piękna podróż. Wracamy do naszego hotelu w Ułan Bator. Nigdy nie oczekiwałem, że przeżyję cos takiego. Pomimo wszystko, było warto.